പ്രണയമേ.. ഹൃദയമേ..
നിലാവില്‍
അലിയുവാന്‍ആവാത്ത
ദൂര താരകം നീ..
പുലര്‍കാല മഞ്ില്‍
അലിയുവാന്‍ കൊത്ിയ്ക്കുന്ന
ജലകണം നീ..
കരയാതെ ഒഴുകുന്ന
കടലോളം അണയുന്ന
നദീതന്‍ കരകളില്‍
മഴ പൊഴിയും രാവില്‍
വെയില്‍ പൂക്കും പകലില്‍
ഋതു ഭേധ മറിയാതെ നാം.
കിനാവീന്റെ വഴികളില്‍
കനല്‍ പേറൂം മിഴികളില്‍
കടാലാഴം നാമെത്ര കണ്ടൂ..
അകതാരീല് അവസാനം
മഴമേഘ മകലുമ്പോള്‍
ഇടയിലേ പുഴ ദൂരമലിയും.
നോവീന്‍ പരിധികള്‍
കരളിന്‍ കരച്ചിലായ്‌
തകരുമ്ബൊള് നാം വീണ്ടും...
പ്രണയമേ.. ഹൃദയമേ..
